Szczepan T. Praśkiewicz OCD,
Maryja karmelitańskich znaków, ikon i modlitw (6)

3. Inne współczesne interpretacje herbu

W ciągu wiekowej historii Karmelu pojawiły się jeszcze inne interpretacje niektórych elementów herbu zakonnego. Dotyczy to głównie symboliki trzech gwiazd. Interpretacje te mają jednak charakter tylko popularny i nie wszystkie idą po linii przesłania jakie niósł pierwszy herb karmelitański z 1499 roku. Warto jednak je przywołać, gdyż ubogacają nasze rozumienie duchowości karmelitańskiej i prawie zawsze podkreślają w tejże duchowości element maryjny.

Otóż ciekawą interpretację trzech gwiazd herbu proponuje Kilian Healy O.Carm., który twierdzi, że biała gwiazda na brązowym tle herbu symbolizuje proroka Eliasza na tle góry Karmel. Białe pola to symbol chmurki, którą Prorok widział z Karmelu, gdy powstawała z morza i unosiła się w górę. Chmurka ta, według tradycji zakonu, symbolizuje Niepokalane Poczęcie Maryi. Dwie pozostałe gwiazdy to symbole dwóch natur Chrystusa: boskiej i ludzkiej. Autor tej interpretacji wyjaśnia, że pojawienie się nowej formy herbu w 1595 roku zbiegło się z dramatem rozdarcia jedności Kościoła, a zwłaszcza z profanacją przez protestantów sakramentów kapłaństwa i Eucharystii. Stąd symbolika dwóch natur Chrystusa w gwiazdach herbu. Ponadto zakon, tak jak i cały Kościół, przeżywał czas odnowy, a nic nie mogło lepiej oddać ducha reformy Karmelu jak odwołanie się do... [więcej]

Sekretariat Bractwa Szkaplerznego
i administracja "Rodziny Szkaplerznej"
w Czernej będą czynne,
po wakacyjnym urlopie,
od wtorku 2 września 2025 r.

Jerzy Gogola OCD Nadzieja (2)
Nadzieja jako środek do zjednoczenia z Bogiem

Cały dynamizm życia duchowego na każdym jego etapie jest podtrzymywany przez nadzieję. W życiu teologalnym nadzieja jest owocem wiary i miłości. Te dwie cnoty udzielają nadziei swojego bogactwa, a jednocześnie swoich ograniczeń. Wiara jest poznaniem, a miłość jest zjednoczeniem. Jednakże ani poznanie wiary, ani zjednoczenie w miłości nie są doskonałe w życiu ziemskim. Nadzieja polega właśnie na tym, że potrafi podtrzymywać miłość w dążeniu do pełni, która będzie mieć miejsce w przyszłości.

Św. Jan od Krzyża przypisuje nadziei tak samo ważne funkcje, jak wierze i miłości. Pomijamy tutaj kwestie sporne, zajmiemy się natomiast teologicznym znaczeniem nadziei i jej konkretnymi funkcjami.

Nadzieja jako dar i obietnica
Droga nadziei, jak i całe chrześcijańskie powołanie, ma swoje źródło i początek w wieczności, w Bożym zamyśle. Jej podstawą jest Boży dar, który całkowicie objawi się dopiero w chwale nieba:
„Tam mię obdarzysz,
Mój Oblubieńcze, jedyne me życie,
Tym, co mi dałeś w innego dnia świcie”.

Przedmiotem nadziei jest zatem oglądanie samej istoty Boga. Ów dzień inny to dzień wieczności Bożej, całkowicie odmienny od dnia doczesności. Przeznaczenie do wiecznej chwały jest tak właściwe duszy, że żadne zdarzenia, przychylne czy przeciwne, wzniosłe czy niskie, nie potrafią nigdy tego odebrać.

W komentarzu... [więcej]

„Maryjo, Tyś naszą nadzieją” to hasło i temat 27 Ogólnopolskiego Spotkania Rodziny Szkaplerznej, tj. wszystkich noszących karmelitański szkaplerz Maryi, w sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej w Czernej k. Krakowa/Krzeszowic, 19 lipca, któremu przewodniczył bp Artur Ważny, ordynariusz sosnowiecki.

W homilii biskup Ważny ukazał szkaplerz Maryjny w perspektywie obfitości łaski na tle jej suszy duchowej w dzisiejszym świecie i w optyce walki duchowej, która jest konieczna dla naszej świętości. Przeciwnikiem w tej walce jest „stary człowiek” – „koń trojański” w nas, świat z jego mentalnością i szatan, duchowy pierwiastek zła. Walka ta już historycznie wygrana – bo Jezus zwyciężył na Krzyżu, jednak w teraźniejszości jeszcze się toczy walka, bo Zły działa i kusi nas, ale przyszłość jest czasem pokonania wszelkiego zła, choć my jeszcze w tym zwycięstwie w pełni nie uczestniczymy. Nie toczymy tej walki, jak mówi św. Paweł, „z krwią i ciałem” a więc nie z człowiekiem.
Trzeba w tym kontekście znaleźć rozwiązania i stosowny społeczny model życia zgodnie z Ewangelią gościnności i miłości wobec 3 milionów przybyszów do Polski, gwarantujący jednak integralność i wartości duchowe polskiego społeczeństwa – dodał ks. biskup. Pomocą w tym może być właśnie zbroja Maryi – szkaplerz św., który wzywa do naśladowania Jezusa i przyoblekania się w... [więcej]

Włodzimierz Tochmański OCD
Maryja i nasza modlitwa nadzieją dla czyśćca

Szkaplerz karmelitański Maryi mówi o wybawieniu z czyśćca w pierwszą sobotę po naszej śmierci. Jest to tak zwany "przywilej sobotni". Matka Boża zapewniła rychłe wybawienie z czyśćca (bulla pap. Jana XXII w 1322 r. i następne), tym, którzy nosząc Szkaplerz, zachowają czystość według stanu i wierność modlitwie. Noszący szkaplerz obiecaną mają opiekę Matki Bożej w życiu ziemskim, „przywilej sobotni” czyli obietnica Matki Bożej, potwierdzona przez Stolicę Apostolską, wybawienia z czyśćca rychło, tj. w pierwszą sobotę po śmierci tych, którzy pobożnie nosili szkaplerz, zachowywali czystość według swego stanu i odmawiali modlitwę naznaczoną przez kapłana przyjmującego do Bractwa Szkaplerznego,
Po różnych historycznych zastrzeżeniach i teologicznych perturbacjach papież Klemens VII (bullą Ex clementi z 12 sierpnia 1530 r.) potwierdził tzw. "przywilej sobotni" ze słynnymi słowami: „Dla pewności, gdyby nigdy nie był udzielony, przez tę bullę niech będzie udzielony”.

Obietnice związane z nabożeństwem szkaplerznym i potwierdzone nauczaniem Kościoła, pozwalają ufać, że osoby dochowujące wierności swemu chrześcijańskiemu powołaniu oraz szczególnemu przymierzu zawartemu przez Szkaplerz z Maryją, nie zaznają ognia piekielnego, lecz zostaną niezwłocznie przyjęte do niebieskiej Ojczyzny. Dlatego też czcicielom Matki Bożej Szkaplerznej w hiszpańskiej Galicji św. Jan Paweł II życzył, aby „zawiodła ich Ona do Boga,... [więcej]