Szczepan T. Praśkiewicz OCD,
Maryja karmelitańskich znaków, ikon i modlitw (5)

III. Maryja karmelitańskiego herbu

Maryjną duchowość zakonu potwierdza także herb karmelitański. Nie jest on dziełem przypadku, ale znakiem, który powstał w sposób zamierzony i przemyślany, aby przekazać istotną treść charyzmatu karmelitańskiego. Na temat herbu karmelitańskiego opublikowano ostatnio wiele studiów, z których najobszerniejszym wydaje się być monografia o. Rafaela-Marii Lópeza-Melúsa O.Carm., „El escudo del Carmen” (Melús-E). (…) Syntetyczne ujęcie ewolucji herbu i jego symbolikę prezentuje hasło „Stemma o scudo dell’Ordine” w Słowniku Karmelitańskim, a zmarły niedawno o. Juan de Dios Morenilla OCD, zgromadził prawie 800 jego wyobrażeń (Escud).

1. Historyczna ewolucja herbu
Herb Karmelu nie pojawił się od razu w formie jaką mamy dzisiaj. Przeszedł swoją ewolucję, która jednak w niczym nie zmieniła jego zasadniczego przesłania dotyczącego duchowości i historii zakonu. Prześledźmy historyczną ewolucję herbu, bazując przede wszystkim na studium o. Zielińskiego.

1.1. Najstarsza forma herbu
Po raz pierwszy herb karmelitański pojawił się w druku w 1499 roku. Znajdujemy go na czołowej stronie Konstytucji zakonu, a także na okładce wydanego w tym samym roku życiorysu św. Alberta autorstwa Jana z Nawalarii. Centralnym elementem herbu jest postać Maryi umieszczona na tle owalnej tarczy słońca, którą podtrzymują dwaj aniołowie. Maryja siedzi na tronie, lewą ręką trzyma Dzieciątko... [więcej]

„Jezus zmartwychwstał, jest nadzieja dla ciebie,
nie jesteś już pod panowaniem grzechu, zła!
Zwyciężyła miłość, zwyciężyło miłosierdzie!”.
„Chodźcie i zobaczcie! Miłość jest silniejsza, Miłość daje życie,
Miłość sprawia, że na pustyni rozkwita nadzieja”.

papież Franciszek

Jak bardzo potrzebujemy tej wielkanocnej nadziei, skoro przyszło nam żyć w czasach ciągłego zagrożenia niepokojem, przemocą, czy wojną. Wciąż szukamy kogoś, kto zapewniłby nam pokój i bezpieczeństwo, w kim moglibyśmy znaleźć oparcie.
Gdzie możemy się zwrócić w tych potrzebach, jak nie do Chrystusa Zmartwychwstałego, który powitał swych uczniów słowami: „Pokój wam!” i zapewnił: „Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!”.

Chrystus Zmartwychwstały i Żyjący jest naszą jedyną nadzieją. W Nim możemy pokładać bezgraniczną ufność i pewność, ożywić naszą nadzieję, rozpoznać drogi oraz umocnić się w stawianiu czoła wyzwaniom codzienności.

Przyzywając poruszenia Bożego Ducha i opieki Maryi Dziewicy Matki Karmelu, będącej jutrzenką naszej nadziei, życzę Wszystkim Wam pogody ducha, radości paschalnej,... [więcej]

Jerzy Gogola OCD Nadzieja


Wiara, nadzieja i miłość są różnymi aspektami tej samej duchowej postawy. Tę triadę w całej wyrazistości ukazuje św. Paweł (1 Tes 1, 3; 1 Kor 13, 13; Ga 5, 5 n). Wiara daje przystęp do Boga i ukazuje życie, które Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują. Z poznania celu nadprzyrodzonego rodzi się w sercu wierzącego pragnienie osiągnięcia go. Naprzeciw temu pragnieniu wychodzi nadzieja.

Nadzieja w Piśmie świętym
Nadzieja w Biblii związana jest z przyszłością pełną szczęścia, do którego są wezwani wszyscy ludzie (1 Tm 2, 4). Obietnice Boga stopniowo odkrywały przed ludem wybranym całą wspaniałość tej przyszłości, która miała być rzeczywistością nie z tego świata, lecz „ojczyzną lepszą, tj. niebieską” (Hbr 11, 16): życiem wiecznym, w którym człowiek będzie „podobny do Boga” (1J 2,25; 3,2).

Stary Testament
w Starym Testamencie są błogosławieństwa Boga. Historia nadziei biblijnej rozpoczyna się już od Abrahama. Przyszłość zapewniona obietnicą jest prosta: ziemia i liczne potomstwo (Rdz 12, 1 n). Przez całe wieki przedmiotem nadziei Izraela były te same rzeczy ziemskie: „ziemia mlekiem i miodem płynąca” (Wj 3, 8. 17), wszystkie formy dobrobytu (Rdz 49; Wj 23, 21-33, Kpł 26, 3-13; Pnp 28). To silne dążenie do posiadania dóbr tego świata nie czyni... [więcej]

W MARYI JUTRZENKA NADZIEI: MODLITWA W MARYI (2)

Prot. 220/2024
Wspólny list Przełożonych Generalnych
na Rok Modlitwy i uroczystość Matki Bożej z Góry Karmel
16 lipca 2024 r.

Uczeń przyjął ją do swojego domu

Maryja stała u stóp krzyża. Co tam robiła? Pytamy, jaki rodzaj bólu odczuwała jako matka, widząc swojego syna w agonii, niewinną ofiarę niesprawiedliwości i powierzchowności ówczesnych systemów politycznych i religijnych? Stała i nie odeszła. Milczała. W jakiś sposób wiedziała, że to nie koniec. Jej modlitwa mogła zjednoczyć Ją z umysłem i sercem Boga, które znała od wewnątrz, teraz bardziej niż kiedykolwiek. Ponownie rozważała te rzeczy w swoim sercu. Bardziej niż ktokolwiek inny mogła zrozumieć, że to, co się działo, było wielkim aktem miłości ze strony Jej Syna. Teraz, gdy Jej Syn zawisł na krzyżu, miłość, która nie pozwoliła Mu się cofnąć, rozciąga się na całą ziemię i czyni to w każdym pokoleniu i w każdym miejscu. Kiedy myślimy o miłości Jezusa i Maryi, widzimy miłość, która jest całkowitym oddaniem siebie.
Wtedy stało się coś, czego się nie spodziewała.
Z zakrwawionych ust Syna usłyszała słowa: „Niewiasto, oto syn Twój”, a następnie słowa skierowane do umiłowanego ucznia: „Synu, oto Matka twoja”. Matka pozostaje ta sama, syn jest inny. Wszystko, czym Syn był dla... [więcej]

Uprzejmie informuję o wydrukowaniu i wysłaniu już do wspólnot Bractwa Szkaplerznego oraz do prenumeratorów kolejnego, do użytku wewnętrznego, biuletynu Rodziny Szkaplerznej pt. Matko nadziei módl się za nami. Materiały Formacyjne dla Bractwa Szkaplerznego Krakowskiej Prowincji Zakonu Karmelitów Bosych [47] - 2/2025 (IV - VII).
Wysłanych paczek i listów szukajcie na poczcie.